Dag 5

08:58 uur

Het is begonnen…

De mobiele telefoon staat uit sinds gister. Ik kan gewoon niet meer tegen berichtjes van “buiten”. En het is ook niet zo dat er überhaupt serieus iemand in mij geïnteresseerd is. Dus – kan hij net zo goed uit.

Schrijf ik en weet tegelijkerteid dat dit niet waar is. Er zijn mensen die wél in mij geïnteresserd zijn… eigenlijk…

Ik zeg niet dat ik hier niks aan kan doen – dat kan wel… het is alleen ff wat moeilijk. Want het begint weer…

Dus, noticed… – nou, kijken hoe ik er mee om kan gaan. Wat zou ik doen en denken als ik naar buiten zou mogen gaan? Ik bedoel, dit is niet de eerste keer dat me dit overkomt.

Hahaha! Lachen! Ik zou de telefoon voor een dagje uit doen. Al die leuke verhalen van vrienden uitschakelen. Lekker sombere gedachten hebben, wat huilen, wat vloeken, wat dingen tegen de muur gooien.

En dan iets verzinnen wat me weer opvrolijkt – muziek maken bijvoorbeeld. Heb hier nog heel veel dingen die al een week op mij wachten. Maar vooral zal ik het even toelaten.

Want het hoort gewoon bij me. Denken dat ik niet deug, waardeloos ben. Verlaten. Alleen. Denken dat me toch niemand begrijpt. Iedereen me in de steek laat. Waar zijn ze dan, mijn vrienden?

Maar – ik wil ze ook niet zien, ik wil ze niet horen. Ik wil niet, dat ze proberen om me op te vrolijken en tegen me zeggen: “Ik geloof in je!” of “Je kunt het wel!” Of, erger nog, vragen “Wat kan ik voor je doen?” of “Zal ik even langskomen?” Laat me met rust! Iedereen wegwezen!

Als ze langskomen moet ik met hun praten. Daar heb ik gewoon geen zin in. Al dat blabla…

Vrag ik me af – als ik nou een vriendin had die zo was als ik nu? Hoe zou ik met haar omgaan?

Ik zou haar blog lezen en volgen.

Ik zou grappige berichtjes voor haar hier achterlaten, zo als “Ik heb pinda’s en kaas voor je klaar staan.”

Ik zou haar bellen – dat is gevaarlijk… want als ze echt zo is als ik dan weet ik, dat ze de eerste vijf a tien minuten gewoon niks zegt en heel erg afstandelijk is. Maar ik weet ook dat ze dan meestal bijtrekt. En dan komt er weer leven in…

Vooral zou ik proberen om haar niet op te vrolijken. Niet onder druk zetten. Geen zinnen gebruiken als: “Je kunt het. Het gaat weer over.” Haar de tijd geven om uit haar zelf te praten. Ze weet wel dat het even een fase is.

Of het ergste, wat ik dus echt niet zou zeggen: “Je kunt toch muziek maken – je kunt toch dit doen of dat doen!” Dat weet zij ook – maar ze heeft er op moment even geen energie voor. En als ik zoiets zeg tegen haar, dan weet ik dat ik alles nog veel erger maak in plaats van beter. Want dan ziet ze dat ze niet alleen maar somber is – nee – ze is ook nutteloos. Ze verspilt de tijd die ze heeft met niks doen…

Spreek jullie later!

11:10 uur

Dank je wel voor het bellen, Regina en Jan.

Ik vraag me af… je zou toch denken dat wij mensen iets geleerd hebben van “deze tijden”? Dat we niet meer naar ons werk gaan als we ziek zijn? Meer naar ons lichaam luisteren, een stapje terug zetten? Zeggen “ze” dat niet? Gewoon weer meer wat mens worden?

Hmm… dus als ik het goed lees, dan hoef ik niet in isolatie te zitten als ik naar mijn werk ga of studeer of wat dan ook in een risicogebied? Werken is belangrijk!

Sorry, mensen… ik begrijp dit niet… ik mag dus in de horeca in het buitenland werken, omdat ik er anweezig moet zijn. Ik kan niet via skype achter de bar staan. En dan hoef ik niet in thuisisolatie? Maar als ik dat in Nederland doe… dan mag het niet? Naja… kan natuurlijk even niet… want de horeca is grotendeels dicht…

Darn, waarom ben ik niet intelligent genoeg om dit te begrijpen?

En werken is belangrijker ook dan contact met famillie en vrienden – toch? Als ik dus (jep, daar gaan we weer) naar Anna-MS of Regina wil dan moet ik 20 dagen in isolatie – 10 of soms 14 in Duitsland en 10 in Nederland.

Maar als ik nou voor Regina of Anna-MS zou werken en als ze me echt nodig hebben voor mijn werk… dan mag dat wel zonder isolatie, toch?

“Arbeit macht frei!”

Maaaaaar als nou een van de tween zegt: “Luisa? Ik moet je zien, want ik trek het niet meer.” Dan moet ik wel in isolatie? Want: mijn vrienden helpen is onbelangrijker dan werk? Mijn vrienden helpen is gewoon niet noodzakelijk?

Zou het dit zijn: ik ben minder “besemettlijk” als ik werk? Ik ben meer mens als ik werk?

Het ontgaat me…

Spreek jullie later!

12:02 uur

Nou – het wordt weer tijd voor oordoppen en koptelefoons! Waarom zijn er sommige mensen gewoon te dom voor om hun bas eruit te draaien als ze naar muziek luisteren? Ja, olifantenvrouwtje, ik bedoel jou!

Ik mag er niet eens naartoe gaan om het tegen haar te zeggen. Niet dat ze ooit eerder geluisterd had…

Spreek jullie later!

15:33 uur

Ok… dit huis is gewoon echt gehorig, mensen! Zorg maar voor een goed bed als je pér se wilt… seksen… muziek weer aan… há! Waarschijnlijk ben ik alleen maar jaloers – zou kunnen.

Spreek jullie later!

17:35 uur

Hihi, ik hou van “mijn” musical! Het maakt me toch wel elke keer weer lekker vrolijk! Nou, zo vrolijk als ik op dit moment kan zijn.

Heb nog over iets zitten nadenken… als ik nou als de officiële DPA van de Stella Maris, dus de “displaced person ashore” (haha) – als ik nou Anna-MS hier nodig heb? Want ik moet ze aanmonsteren en ook nog dat gesprek… eh familiarisatie ding met haar voeren… dat moet echt, hoor. En de reisplanning en Hanse Sail organisatie moet ik haar laten zien. En de MLC… Als we dat nu alleen hier kunnen doen? Moet zij dan wel of niet in isolatie?

Spreek jullie later!

22:00 uur

Ok, ik ga er een sok… ik bedoel een einde aan breien voor vandaag!

Wees niet bang! Ik heb al heel veel ideën voor morgen!

Liefs,

de geitenwollensokkenmens