Goedemorgen,

het is 05:58 uur. Ik was al douchen, de koffie staat naast me koud te worden, de gedachten draaien rondjes in mijn hoofd. Ik heb geen idee hoe ik ze… moet vangen en hier neer moet schrijven…

In ieder geval is het begin gemaakt. Ook al ga ik strakjes alles veranderen.

Heb een tijdje niet meer naar mijn blog gekeken en moest lachen – had een dikke grote spelfout in een van mijn rubrieken. Stond die mij aan te staren groot en dik en vet lag die d’er… en niemand die iets zei… Misschien leest deze blog gewoon niemand meer.

Dat zou wel handig zijn, want dan kan ik vandaag inderdaad lekker schrijven wat al sinds gister in mijn hoofd rondhangt – wat me gek maakt. Wat ik niet los kan laten.

Eerst iets leuks! Gister ben ik boodschappen gaan doen. In de zogenaamde tijden voor kwetsbare mensen – dus voor negen uur ‘s ochtends. Ging ik eerst naar de balie om shag te kopen en te laten weten, nou – ik ga het niet nog een keer herhalen.

In ieder geval was “het meisje” super leuk! “Ja mevrouw, het is begrijpelijk dat u het altijd maar zegt! Fijne dag nog!” WOW! Als er in Nederland altijd zo mee om wordt gegaan… ik ging dus binnen, zag er al een paar mensen met vermomming… en in eens werdt ik ontzettend blij!

Wat krijgen we nou, dacht ik zo bij mezelf? Simpel: ik voelde me vrij! Niet belemmerd door zo’n ding voor je neus. Lekker kunnen glimlachen en iedereen ziet het. Heeft ook zijn voordelen, dus, om gestoord te zijn.

Het loop niet lekker, het schrijven vandaaag… dat heeft meerdere redenen… ik weet niet hoe ik… zie je? Ik weet niet hoe. Hoe ik het neer moet zetten…

Probeer ik het maar zo: ik schrijf al sinds maart of mei aan de muziek voor een musical van een online-vriendin van me.

Ja, ik hoor jullie al zuchten – begint ze er weer over? Moet dat dan?

Weet je? Lees niet verder. Laat me hier, in mijn blog, er lekker van genieten om mijn gedachten over mijn musical te kunnen delen. Zonder dat ik een slecht geweten moet hebben dat ik er te veel over praat. Dat ik jullie lastig val.

Klaar met zuchten? Ja?

Anyways… als kind droomde ik er al van: musical star worden! Dat leek me leuk. Iets voor Disney zingen. Is hem nooit echt geworden…

In al mijn jaren wel veel opgetreden, ja. Maar nooit Broadway of Disney, nee.

Dus nu mag ik voor iemand muziek schrijven – deze muziek gaan anderen zingen – en sterker nog? Ik ga er ook een soort “luistermusical” van maken. Allemaal zelfstandig, hier, thuis, achter mijn computer.

Weten jullie hoe blij me dat maakt? Soms sta ik stil en denk: “Serieus? Ik schrijf muziek… en er zijn mensen die dit gaan zingen…” Dan krijg ik weer tranen in mijn ogen…

Ik hou van muziek maken. Het is voor mij net als ademen. Als ik het nog goed weet dan ben ik met rondt een jaar of drie begonnen – Glockenspiel. En zingen… ik heb altijd gezongen! Mijn eerste optreden had ik in de “Kindergarten”, in de kelder op een turnbank als podium en een bouwsteen als microfoon: “Tulpen uit Amsterdam”!

Toen met zes piano en blokfluit – en altijd zingen, zingen, zingen… verschillende koren op school en in de kerk en zo. Ook al zeiden mensen tegen mij dat ik maar zachter moest zingen – nooit gestopt.

En in Amerika werdt ik zelfs gevraagd om op te treden met zingen! Na de Kindergarten was dat mijn eerste keer als soliste! Wat was ik trots en blij. Zelfs nog een “award” van mijn “chorus” lerares ontvangen… Ms. Dos…

Nu ik het hier schrijf is het wel raar, zeg! Ik wou nooit optreden met piano of blockfluit spelen… zingen wel… Veel muzikanten vinden het juist fijn met instrument. Ben je niet blootgesteld maar wat verstopt… ik dwaal af.

Amerika – dat was een leuk jaar. Vol muziek en hahaha… liefde. Nee, zeg. Geen mannen. Was ik nog veels te jong en verlegen voor. Misschien schrijf ik ooit wat over mijn jaar in Amerika hier? Nu in ieder geval niet.

Vandaag gaat het over mijn leven met muziek. Uitgebreid en lang en misschien wat arrogant of saai?

Want – Regina zei ooit tegen mij zoiets als: “Luisa, ik weet wel dat je muziek maakt en zo, maar ik wist nooit dat je al je hele leven zo veel muziek maakt!”

Muziek hoort zo compleet bij me dat ik niet eens doorheb dat anderen, die me nog niet lang of goed kennen, niet weten, dat het zo bij me hoort!

In ieder geval – toen ik weer terug was in Duitsland begon mijn “muzikale carriere” pas echt. Toen heb ik natuurlijk weer in de koor gezeten. Uiteraad. Maar – naast piano en blokfluit en gitaarles – kreeg ik voor de eerste keer in mijn leven zangles. Van Birgit.

Op school veranderde ik ook nog liedjes voor een toneelstuk van ons. Er was een scene opgemaakt als een “nep opera” – dus heb ik liedjes uit “Carmen” met onze teksten aangepast. Die hebben we dan heel erg nep klassiek gezongen. Dat was de eerste keer dat iemand tegen me zei dat ik geen alto ben – maar wel een mezzo-soprano.

Door die nep opera kwamen andere muzikanten van mijn school naar me toe. Die wilden dat ik voor hun ging zingen in de “Abi Band”. Wow! Leuke optredens, zeg.

Eerst wilde ik niet. Ik heb nooit in bands gespeelt of gezongen. Leek me eng. Maar ze deden echt hun best om me over te halen. Ik weet nog dat ze zelfs naar optredens van dat koor van mij kwamen om me te overtuigen.

Na die tijd kwamen er nog drie andere bands, verschillende CD’s en optredens en zelfs een keer op radio gedraaid… oh, en middeleeuwse muziek. Bijna vergeten. Hoe heette die ex vriend van mij ook weer – gitarist uit een band ook… die me doedelzak leerde spelen? Matthias?

En toen een tijdje niks meer. Natuurlijk nooit echt niks met muziek en mij. Maar gewoon geen optredens, geen zangles, geen muziek les. Af een toe wat liedjes geschreven. Maar ook geen bands of zo.

Tot dat ik weer ging varen, eigenlijk. Dankzij mijn schippers en al mijn leuke gasten. De eerste mensen die sinds jaren aan me vroegen om voor hun te zingen en gitaar te spelen.

Groningen… hier beleef ik op moment mijn tweede (of deerde?) muzikale fase. Martijn en Jasper bedankt. Die hebben me zo veel muzikale energie gegeven, ze zijn de echte reden waarom ik weer begonnen ben met liedjes schrijven. En Ton! Aan boord van de “Stella Maris” komen altijd ontzettend veel ideen.

Nu heb ik al sinds een jaar weer zangles. Ik moest voor mezelf kiezen – therapie of zangles? Mij kennende dacht ik: “Als ik maar meer muziek maak zal het goed komen met mij!” En gelijk had ik.

Zangles… ik hou namelijk niet van mijn stem. Heel veel mensen doen dat trouwens niet. Dan hoor ik dingen zo als “speciaal”, “anders”, “niet gewoon” of zo. Geeft niet. Ik ga toch nooit stoppen met zingen. Mijn moeder deed toen al haar best om mij te overtuigen toch maar beter niet te zingen. Boooooeeeeien.

Niet afdwalen… door mijn broer ben ik nu in staat om mijn eigen muziek op te nemen, te mengen en digitaal te schrijven. Dat geeft ruimte en vrijheid! Niet meer afhankelijk zijn van andere muzikanten – die tegen je zeggen: “Ja, laten we samen muziek maken.” en dan nooit opduiken. Ik kan namelijk ook niet goed gitaar spelen. Dat mocht nooit – van wegen klassieke pianiste en zo. En – ik zei het al – mijn… onwil (?) om met instrument op te treden. Nope – ik wil me niet zelf begeleiden met piano of gitaar of wat dan ook… kunnen? Tuurlijk kan ik – maar willen? No way!

Dus was ik afhankelijk van andere mensen. Nu niet meer! Ik kan alles schrijven en opnemen zo als ik dat wil. Plus heb ik ook een programma ontdekt waar ik gewoon lekker makkelijk noten kan in tikken – bladmuziek maken. Super tof en handig.

Nou. Terug naar tegenwoordig, terug naar nu.

Mijn musical. Het eiland waar ik op moment leef. Serieus! Het speelt inderdaad op een eiland. Ik mag nog niet zo veel over zeggen tot na de eerste voorstelling – wel tegen mensen privé en zo. Maar niet openbaar.

Da’s ook zo een dilemma. Zou ik het wél mogen doen dan zou het kringetje van muzikanten die me kunnen helpen en steunen wat groter worden. Dan zou ik het op soundcloud en facebook of zo zetten.

Nu ben ik compleet afhankelijk van het oordeel van een handvol mensen. Die vinden alles of niks of ze zeggen niet dat ze het niks vinden. En ik ben zo moe van mezelf. Ik praat over niks anders meer!

Maar ja, vind je het gek? Dat is op moment mijn roze bubble! Als ik met mijn vrienden op het eiland zit – lekker op het strand met Patrick aan het praten of grapjes aan het uithalen met Anna of lekker aan het zoenen met Leo – dan is mijn wereld perfekt. Dan komt Maggie langs en zingen we weer liedjes over wat wij het beste doen. Of Harry komt en verteld me keer om keer dat hij niet kan kiezen tussen Destiny en mij…

En vaak praten we niet op het eiland – we zingen. Al onze gevoelens uiten we door onze muziek. Dus iets wat ik mijn hele leven lang al doe. Al die karakters uit het musical zijn dierbaar voor me. Omdat we ons bloot kunnen stellen in liedjes. Omdat ze elke dag bij me zijn. Omdat ze me wakker maken met nieuwe ideen voor de musical…

En – eerlijk gezegd? Ik geef hun de voorkeur dan wat er op moment gebeurd buiten mijn deur! Ik zit liever opgescheept met hun op een eiland.

Nou – ik zou hier uren over kunnen praten, maar dat doe ik niet.

Ik schrijf dus nu sinds een paar maanden muziek voor mijn ingebeelde vriendjes. Sterker nog, ik heb (op een paar na) alle stemmen opgenomen – dus alle scenes zijn bijna klaar. Ik zou eigenlijk graag nog andere stemmen – van andere mensen, ja – willen hebben.

Maar! Omdat ik al zo ontzettend veel praat over het toneelstuk durf ik niemand meer te vragen. Plus – ik hou er sowieso niet van om mensen lastig te vallen. Bleh! Vaak vraag ik heel verlegen één keer en dan nooit meer. Ik loop niet achter anderen aan. Als ze niet willen – goed! Mea culpa – ik vraag niet meer, sorry!

Het kost me ontzettend veel moeite en engergie om überhaupt iets aan iemand te vragen. Ik ben er bang voor. Niet voor het “Nee!” – meer voor het lastig vallen. Dus als ik het doe – wees zeker dat ik er al lang over na heb gedacht.

En nu het ding: ik vroeg aan iemand om misschien een karakter voor mij in te willen spreken. Ik was eigenlijk niet van plan om die persoon te vragen – heb me beetje over laten halen, denk ik. Mijn buikgevoel zei al “Nou, ik weet het niet… wil je echt vragen?”

Waarom heb ik het wel gedaan? Omdat de gene zo ontzettend positief over mijn musical was toen ze het gehoord had. Dus dacht ik – in mijn stomme bubbel – oh, dan komt het wel goed. Als diegene het niet wil zegt die gewoon nee.

En ja, het was een “Nee…” maar het was ZO een nee dat ik nu heb besloten om jullie voor alle tijden met rust te laten. Als jullie deze blog tot nu toe gelezen hebben is het jullie eigen schuld. Ik heb jullie er niet om gevraagd.

Was een simpel: “Nee, sorry, maar nee.” niet voldoende geweest? Moest die persoon uitgebreid laten weten dat deze vraag haar hele wereld, haar zijn, haar weet ik veel wat – in elkaar liet storten? Hoe durfde ik dat aan deze persoon te vragen? Ja – andere muziek met goede vrienden is iets anders. Dat zou ze wel doen.

Maar hoe krijg ik het in mijn hoofd om voor mijn musical te vragen? Dat is toch niet belangrijk of persoonlijk genoeg – ik bedoel, we zijn hooguit vage kennissen maar geen vrienden! Schande, schande, schande over mij!

Ok… duidelijk. Weet ik dat ook weer.

Ik was eigenlijk van plan om naar Duitsland te gaan met de kerst – voor een weekje of twee.

Maar – nu ben ik bang. Blijkbaar val ik mensen heel lastig met mijn gedoe en gepraat over het musical.

Ik kan niet anders. Ik wil ook echt niet anders. Iedereen die de komende maanden met mij in contact is moet er wel rekening mee houden dat ik over bijna niks anders praat. Leef er mee of hou afstand van me.

Dus – ik ga me opsluiten thuis. Hier ben ik veilig. Hier kan ik met mijn eiland vriendjes over muziek praten. Over Dana’s intervallen, hoe ze anders zijn dan die van Destiny, Luisa en Tasha. Past de trombone wel of niet bij Doc? Praten en praten en nog meer praten zonder meer…

Als ik nou in een ander huis zit… tussen andere mensen… kan dat niet zo maar. Dan moet ik zo doen al of ik sociaal ben. Ik zit liever op het strand en luister naar Suzette’s nieuw liedjes.

Plus – nu weet ik dat mensen er inderdaad niet tegen kunnen dat ik of over het musical praat of er aan schrijf… andere mensen een last zijn… “der Störfaktor”… daar hou ik niet van… dat heb ik gehad met mijn ouders – bedankt, niet nog een keer.

Mijn telefoon staat uit.

Mijn koffie is inmiddels koud.

De kerst gaat dit jaar niet door en oud en nieuw bestaat niet.

Mijn vrienden roepen… “Luisa, are you coming, or what? You wanted to sing with us!”

Liefs,

de geitenwollensokkenmens

Suzette: “Luisa, put that song where I sing the lead online!”

GWSM: “The tourdion?”

Suzette: “Oui! You sang me wrong and the pro..noun..ciation is not really well, you made lots of mistakes. You have to practice singing me more. But at least I can show off my beautiful voice!”

GWSM: “You are always so nice to me, Suzette…”

Suzette: “Oui!”

GWSM: “That was a joke… oh well… never mind…”

Leo: “Luisa? Don’t you think that it is time to switch your cellphone on again? And tell Regina that, well… you are sorry?”

GWSM: “Yes.”

Leo: “And… will you?”

GWSM: “No.”

Leo: “Ok.. you know that she will read your blog, don’t you?”

GWSM: “Probably.”

Leo: “Ok… so… ehm… want a hug?”

GWSM: “No.”

Leo: “Ok…”

Lavinia: “Leo! Stop bothering her! She still has to finish the song Suzette and me are going to sing!”

Maggie: “Lavinia, don’t forget about me! I sing it, too! Come to think of it, Luisa? Why am I not in the tourdion?”

Harry: “But first she has to record my song! She promised! And – why am I not in the tourdion either?”

Suzette: “Oh, ‘arry. Stop whining and complaining all the time! You practically don’t belong to us!”

Lavinia: “Yeah! And Maggie, she just doesn’t like you. We all know that for a fact!

Jango: “As your leader I tell you she has to do a mix on the songs I sing first!”

Leo: “You are not my leader, Jango! I don’t belong to you travelers!”

Jango: “Very true! What are you doing here, anyway?”

Leo: “Well, you know that she is my girlfriend and…”

Anna: “Hey, all of you! Stop talking! Don’t you see that she is not feeling well? And, Jango, stupid man, making yourself our leader does not mean that you actually are!”

GWSM: “Just shut up everyone… I will work on all of the songs and the mixes and the scenes. Just let me figure out what to do first.”

Anna: “Do you want me to shut up, too?”

GWSM: “Drink your vodka, Anna!”

GWSM: “You know, guys? I know what I wanna do! Let’s record another song. Just for the fun of it. That always picks me up!”

Jango: “That does sound good! Which one did you have in mind, Luisa?”

Lavinia: “Yes! But I am going to do the lead this time!”

Maggie: “Thanks for putting Harry and me in the tourdion, Luisa! I knew you liked me!”

GWSM: “Well, Maggie, as you remember – I asked all of you to sing! You did not want to then…”

Suzette: “Yes, let’s do another fun song. A french one!”

Lavinia: “No, Suzette! Not french. And I am doing the lead! Luisa! I am doing the lead, right?”

GWSM: “Well, sure, Lavinia, what you have in mind?”

Patrick: “Let’s do some kind of duet! Then I can do the lead with Lavinia! I never did the lead till now!”

GWSM: “Eh… ok… it is now official… I have totally lost control over you guys…”

Anna & Leo: “HAHAHAHAHAHAHA… haaaaahaaaaaahaaaaaaa…”

Lavinia & Suzette & Maggie: “Dumb boys!”

Mike & Patrick: “Yeah… and again no lead for us…”

Harry: “Well… it had to be said…”

Jango: “And sung!”