Goedemiddag,

het is 13:51 uur. Ik ben in Bremen. Mijn tien dagen isolatietijd zijn vandaag afgelopen – het jaar is bijna om.

Tijd om even stil te staan. Tijd om terug te kijken naar het verleden jaar. Tijd om in je te gaan, om na te denken.

Mijn jaar was raar! Als ik er over nadenk is mijn eerste gedachte: “65 dagen in isolatie!” Twee maanden dus thuis opgesloten. Plus – ik zal 2021 met nog een keer 10 dagen isolatie beginnen. Ga ik komend jaar mijn persoonlijk rekord verslaan?

En dan moet ik aan mijn musical denken. Leuk. Ik heb dus al die isolatietijd wel goed kunnen benutten. In totaal iets van 14 liedjes binnen een half jaar geschreven en opgenomen.

Ik zit hier – en probeer om mijn blog te schrijven… gedachten komen in me op. Eerlijk gezegd ben ik nog niet eens helemaal wakker. Misschien kom ik later nog even terug…

Zal ik iets schrijven over mijn huidige situatie, hier, in Bremen? Hmm… twee van de mensen met die ik hier in huis zit volgen mijn blog. Spannend. Zullen ze kwaad worden als ik uit, wat ik denk?

Het is me gister opgevallen. Begrijp me niet verkeerd, ach weet je, begrijp me verkeerd of niet. Het zijn mijn gedachten.

Ik heb me in mijn leven nog nooit zo normaal gevoeld! Dat is vreemd. Ik bedoel, ik ben degene met minstens 18 stemmen in mijn hoofd en een imaginair vriendje… Ik ben degene, die zo ontzettend snel kwaad wordt. Mijn ochtend humeur is… wacht… ik heb geen ochtend humeur. Ik heb minstens twee uur ‘s ochtends nodig om een fatsoenlijk mens te worden… gevaarlijk om me tijdens die tijd aan te spreken.

Ik ben bang voor alles, ik vindt dat ik niks kan, ik huil, ik vloek, ik sluit me thuis op. Ik krijg paniekaanvallen. Ik kwets mensen – niet expres… ok, meestal doe ik het niet expres. Mijn vrienden verlaten me omdat ze me niet vol kunnen houden.

Waarom voel ik me dus hier zo normaal?

Kijk, “I am a work in progress.” Er zijn veel dingen uit het verleden die ik nog moet… verwerken. Maar er zijn ook heel veel dingen waar ik min of meer mee afgesloten heb. Mijn relatie tot mijn ouders bijvoorbeeld. Het feit dat ik zo ben als ik ben, dat ik altijd ik ben en nooit iemand anders. Tuurlijk hou ik vaak niet van mezelf. Maar dat hoort bij me.

Dan luister ik naar andere mensen, die op het punt van verandering zijn. Op het punt waar ik meer dan tien jaar geleden stond. Of die dingen meemaken die ik ook meegemaakt heb – maar die ik dus afgesloten heb. Er komen tranen, dat is goed. Ze zijn kwetsbaar.

Helaas ben ik geen goede prater – advies geven kan ik niet. Maar ik kan luisteren. En hopen dat dat ook helpt.

Ik zie dus mensen van die ik ontzettend hou om me heen die pijn voelen. Ik kan niet helpen, helaas. Maar hun problemen ken ik wel.

Nu ben ik de draad kwijt…

Spreek jullie later

Normaal… wat is dat eigenlijk? Heeft niet iedereen rare dingen meegemaakt in zijn leven? Zijn er echt mensen die helemaal geen problemen hebben met zichzelf? Die zichzelf geweldig vinden? Die een tegenslag makkelijk kunnen verwerken en goed omgaan met kritiek? Die niet onzeker zijn?

Zit ik dat te schrijven en denk ik – ik had het anders moeten zeggen. Ik voel me niet “normaal”. Ik voel me sterk! Begrijp me niet verkeerd! Er zijn mensen die veel ergere dingen meegemaakt hebben dan ik!

Maar ik heb het overleefd. Ik heb me er zelf doorheen gezet. Alleen. Helemaal in mijn eentje. Zonder hulp van vrienden of familie! Me, myself and I.

Het is jammer maar waar – de enige persoon op deze wereld die ik kan vertrouwen – die me nooit gaat verlaten, die er altijd voor mij zal zijn – dat ben ik zelf.

Hey, vrienden van mij. Dat betekend niet dat ik jullie helemaal niet vertrouw! Maar als ik echte problemen heb, niet dat gelul wat ik hier schrijf – dan kom ik niet naar jullie toe. Dat los ik zelf op.

Lachen, man. Wat de dagen vlak voor het nieuwe jaar zo met je maken…

Spreek jullie later…

Nou, het is tijd om maar weer sociaal te gaan doen, denk ik.

Voordat ik dat doe laat ik jullie achter met een paar vragen:

1. Wat is het leukste wat je in 2020 meegemaakt hebt?
2. Wat is het minst leuke?
3. Welke persoon heeft de meeste impact op jou gehad?
4. Welke persoonlijke verandering heb je zelf meegemaakt?
5. Heb je genoten van je leven?

Oud en nieuw – een van mijn lievelingsdagen van het jaar. Ik heb sinds jaren persoonlijke tradities, een lijstje wat ik afwerk. De eerste dingen heb ik al gedaan! Gedoucht, make up op en mijn favorite kleren aan.

Er staan nog een paar dingen op het lijste. “Dinner for one” kijken. Om twaalf uur naar Beethoven “Freude schöner Götterfunken” luisteren, een sterretje aansteken en Ton bellen.

Maar eerlijk gezegd heb ik vandaag geen zin. Misschien veranderd dat nog.

In ieder geval heb ik de gaten en pleisters van mijn roze bubbel verwijderd. Hij is weer net als nieuw.

Tot volgend jaar.

Liefs,

de geitenwollensokkenmens

PS: Ik krijg er langzamerhand zin in! Yaaay! Net boven op zolder gezeten met Regina en lang en breed over muziek gepraat. Zo veel leuke mensen hier. En ja, Lisa, jij hoort er bij! Jij bent een geweldige vrouw! Dank je wel dat je zo bent als je bent – geen spelletjes, geen toneelstukjes. Gewoon jij!

Plus, dacht zo bij mezelf, ik ga mijn antwoorden op de vragen hier ook nog posten:

1. Mijn musical!
2. De dagen in isolatie en de paniekaanvallen…
3. Anna (MS)
4. Ik heb eindelijk mijn muziek weer compleet terug kunnen vinden!
5. Uiteraad!