Goedenavond,

het is 4:25 uur. Gefeliciteerd Regina! Ze is vandaag jarig.

Weten jullie wat ik interessant vindt? Ik ben een vrouw… hey, dit is toch maar echt een leuk begin – krijgen jullie zin om verder te lezen?

Anyway, ik ben een vrouw. Als vrouw zijnde krijg je eigenlijk je hele leven te horen: “Wacht maar tot dat je kinderen hebt.” of “Wat nou? Wil je geen kinderen? Ach, meid, wacht maar totdat je (fill in random age here) bent.” of “Wacht maar – je houdt misschien niet van kinderen van een ander, maaaaaaar je eigen kinderen is wat heel anders! Ze maken je leven compleet.”

Ik ben nu 46 jaar oud. Ik heb nog steeds geen kinderen. Ik wilde nooit kinderen. Ik wil nog steeds geen kinderen. Plus: ik hou nog steeds niet van kinderen! Ik ben niet van plan om kinderen te krijgen.

Hoezo? Dat ga ik hier niet uitleggen. De meeste mensen kunnen er namelijk niet tegen.

Maar – weet je? Dat is weer zo een ding. Er zijn zo ontzettend veel vrouwen die denken, dat ze beter zijn dan ik. Waarom? Omdat ze wel kinderen hebben.

Voor mij mag dat, hoor! Als dit alles is wat jouw leven belangrijk maakt en een zin geeft, mooi. Maar laat mij maar gewoon met rust. Doe jij jouw ding. Ik doe mijn ding.

Of, kennen jullie dat? Dat volwassenen zeggen: “Oh, als je een kind bij de hand neemt, als je hem de kans geeft om de wereld door zijn ogen te zien – dan zie je pas wat belangrijk is…”

Serieus? Ik heb echt altijd medeleiden met deze mensen. Ik snap wel, dat kinderen de wereld anders zien. Alles is nieuw, want ze hebben het nog niet eerder meegemaakt. Maar nou – jammer! Volgens mij zijn deze volwassenen de magie gewoon kwijt geraakt!

Ze zijn afhankelijk van iemand anders. Ze zijn niet meer in staat, om de wonders om hun heen uit eigen vermogen te ontdekken. Dat vindt ik zonde. En ik wordt er ook zo moe van.

Oh, wat ik ook ooit hoorde was: “Door mijn kind kan ik gewoon weer mijn eigen jeugd herhalen…” Denk ik: “OH MY GOD! Dat wil ik echt nooit meer!”

Kijk, ik heb tegenwoordig een peetzoon van een jaar of twee. Ik hou van hem. Geen idee waarom. Hij is geweldig! Maar dat betekend niet dat ik nu ineens kinderen wil. Echt niet! Juist nu weet ik waarom ik blij ben, dat ik nog steeds geen moeder ben – dat ik dit ontsnapt ben.

Stel je voor! Je hele leven draait nog maar alleen om het welzijn van een ander. Dat moet gewoon! Je kunt niet zo maar nog tot laat wakker blijven of lekker spontaan op stap gaan. Of als je er zin in hebt de wereld rond gaan. Je moet er altijd voor iemand anders zorgen.

Niet aan mij besteed!

Waar ik echt een hekel aan heb zijn “de moeders” die juist dit beweren: Alleen een kind geeft je leven zin. Begrijp me niet verkeerd, dat zou wel voor hun zo zijn! Maar, lieve moeders, er zijn ook nog andere vrouwen op deze aardbol. Er zijn vrouwen, zo als ik, die dat niet nodig hebben. Die een leven zonder eigen kind hebben. En rijk leven vol wonders en magie. Ja ja… ik hoor het al weer: “Luisa, je kunt niet mee praten! Je hebt geen kinderen.”

Waarom mag ik niet gelukkig zijn als vrouw als ik geen eigen kinderen heb? Waarom mag ik niet niet van kinderen houden? Waarom mag ik niet ziek en kwaad worden als er alleen maar over kinderen gepraat wordt? Waarom moet ik me slecht voelen, omdat ik het ook niet makkelijk heb in het leven terwijl ik gewoon geen moeder ben – het leven van een moeder is gewoon veel stressvoller en veel ingewikkelder en zwaarder!

Waarom mag ik niet zeggen: “Weet je? Dat was jouw eigen keuze! Jij hebt voor een kind gekozen!” Ja, ze hebben het zwaar, de moeders van deze wereld.

Maar waarom moet ik me schuldig voelen omdat ik geen kinderen heb?

Er zijn twee vrouwen in mijn leven die me geleerd hebben, dat het “moeder zijn” niet alleen maar bestaat uit klagen en miepen en andere vrouwen (die geen kinderen hebben) te kleineren: Anna en Regina.

Anna (nee, niet die van mijn bank en niet die uit Münster) is een geweldige vrouw. En een geweldige moeder. Ze is een van de mensen die het compleet accepteren dat ik niks met haar dochter kan. Ze heeft me nooit gedwongen om even op haar dochter te passen – ha! Ik bedoel, ze houdt van haar… dus dan moet je mij niet vragen.

En, natuurlijk, Regina! Geweldig mens! Ook zij laat me gewoon mezelf zijn. Ik hoef nooit op mijn peetzoon te passen als ik het niet wil.

Ach ja… kinderen. Ik kan er niks mee… op een na. En zelfs dat vaak niet…

Spreek jullie later.