Goedenmorgen,

het is 10:31 uur. Mijn smoothie staat klaar, mijn sigaret moet ik nog ff draaien.

Maar ik moest even snel iets vertellen! Ik lag namelijk vanochtend in bed en zat te denken: “Whoa! Ik ben stiekem in isolatie gegaan! Cool! En – als ik dat gedaan heb… dan is vandaag horrordag! Dag 5!”

Nou, nu ff roken.

Spreek jullie later!

Hoe kon ik dat nou niet weten? Zou het iets te maken hebben met het aziatische gedeelte van mijn hersenen? Of het bayrisch conservatiefe gedeelte? Dat een deel van mijn brein gewoon regels bevolgd – zonder dat ik het weet? Handig, hoor! Ben ik toch braaf…

En waarom, vroeg ik me af, waren nou de andere twee isolaties zo erg? Waarom werdt ik nou bijna gek? Deze keer is echt niks aan de hand!

Nou, ik heb er toen ik in bed lag goed over nagedacht! Da’s leuk, hoor, leuk om in plaats van opstaan of mediteren of yoga of zo ‘s ochtends op bed hele belangrijke dingen te denken… zo als… wat jullie hier lezen… ik dwaal af…

Ok – stap één van mijn “geheime isolatie plan” was dus, om tegen niemand te zeggen, dat ik in isolatie ga! Simpel! Ik ben dus zo geniaal dat ik mezelf er ook van overtuigd heb. Vraag ik me af… is dat nou liegen? Daar hou ik namelijk niet van.

Stap twee – mijn mobiele telefoon uit zetten. Goed, dat zijn geen nieuws… Maar deze keer gaat hij echt nog maar een of twee keer per dag aan. Which brings us to…

Stap drie – op geen enkel bericht reageren! Dat hou ik nu al een dag of drie vol. Mijn vrienden en kennissen denken waarschijnlijk dat er iets mis is met mij. Niet dus. Kijk, het is namelijk zo:

Stap vier – the Great Reset! Door dat ik niet meer reageer op berichten denk ik ook niet over na wat er tegen mij gezegd wordt. Door dat ik niet meer over nadenk wat er gezegd wordt trek ik me niet meer aan wat er tegen mij gezegd wordt. Als ik me niet meer aantrek wat er gezegd wordt kan ik gewoon lekker focussen op mijn eigen dingen. Geen slecht geweten, geen eindeloze discussies, geen behoefde om uit te leggen wat ik nou eigenlijk wil zeggen. Zo relaxed!

Het enige is dat het nu wat ingewikkeld wordt om de telefoon toch maar weer aan te zetten… tuurlijk zie ik wel wat mensen naar me sturen… dingen, zo als: “Luisa, kun je dit nog voor me doen?” “Luisa, kun je dat nog voor me doen?” “Luisa, ik denk aan jou!” “Luisa, gaat het goed met je?”

Ja ja, ik hoor het al: “Luisa, dat is niet eerlijk. Het is niet aardig om helemaal niks meer van jouw te laten horen. We maken ons zorgen. We willen weten of het goed met je gaat.” Geloof me: het gaat op moment uitstekend met me.

En bij deze: tuurlijk ga ik al die dingen die jullie aan me vroegen nog doen! Stond al lang op mijn lijstje. Maar: nu even niet! Nu ben ik volledig en compleet als nog nooit eerder egoïstisch.

Waarom heb ik op moment het gevoel dat ik ff het mobieltje aan moet zetten? Er was iets… ik moest iets regelen… nou, zou niet belangrijk geweest zijn.

Spreek jullie later.

Wat is de reden voor mijn great reset? Ik zat bijna twee weken in Bremen. Dat was op zich wel gezellig. Het enige was dat mijn muziek te kort kwam. Ik ben het gewent dat ik muziek maak als ik opsta en dan de hele dag door. Als ik er zin in heb. Gewoon lekker doen.

Dat kon in Bremen niet. Je hebt buren die tijden hebben waar ze rust willen. En jij hebt het kind. En dan heb je mij, die niet op tijd naar bed gaat. Dus op zich had ik maar slechts drie uurtjes op een dag dat ik inderdaad muziek voor mezelf – zo als ik dat van thuis gewent ben – kon maken.

Lukt me niet. Als ik geen zin heb om muziek te maken doe ik het niet. Maar als ik er wel zin in heb – duidelijk, toch? Nu heb ik al weer twee dagen geen muziek gemaakt. Gewoon ff geen zin. Hoe zeg je dat? De routine is er uit. Dus met de reset wil ik die er weer in krijgen. Gaat lukken, duurt alleen ff wat…

Ik ga me verder resetten. Tot de volgende keer!

Liefs,

de geitenwollensokkenmens.

PS: Psssst! Niet verder vertellen – de telefoon staat nu aan tot half vier vanmiddag…

PPS: Lachen, man! Mijn buren kijken er ook niet meer van op dat ik in isolatie zit. Is inmiddels zo gewoon dat ze met mij alleen maar door mijn raam kunnen praten…