Beste mensen,

ik ben wat stil geweest… er is veel gebeurt in deze wereld. En bij mij ook.

Het ding is – hebben jullie ooit over bepaalde woorden nagedacht? Ik bedoel… we gebruiken woorden als “loyaal, vriendschap, eerlijk, oprecht, betrouwbaar” zo vaak in ons dagelijks leven. Maar wat zit er achter? Zijn het meer dan woorden? Zijn beide partijen zich er bewust van wat ze eigenlijk bedoelen?

Goed, eigenlijk zou het simpel moeten zijn, toch? Je bent eerlijk als je de waarheid spreekt. Je bent loyaal als je iets voor iemand doet, trouw bent. Je bent oprecht als je niet liegt en zo voort en zo voort.

Maar – is het nou werkelijk zo simpel?

Kijk, ik ben hartstikke ziek op moment. Koorts. Hoofdpijn. Loopneus. Nee, jongens, geen Corona, het spijt me. Er zijn ook andere mogelijkheden om deze symptomen te hebben. Maar hier gaat het ff niet om.

Het gaat me even om het woordje “loyaal”. Wat betekent dat nou?

lo·yaal (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord; vergrotende trap: loyaler, overtreffende trap: loyalist)

1) trouw aan een regering, partij e.d.

Uit Van Dale

Hmm… kunnen jullie er iets mee? Ikke niet… Dus… ik vindt me best wel loyaal tegenover mijn werk. Ik ben er als ze me nodig hebben – ook al heb ik vakantie. Soms klok ik niet in – omdat ik ff een “kwaliteitsproef” wil doen. En nu sta ik er terwijl ik ontzettend ziek ben.

Wordt dat gewaardeerd? Nee. Erger nog! Ik krijg nu serieus te horen, dat ik te vaak ziek ben. Dat er op moment te veel positief geteste mensen zijn. Dat we even met zijn allen moeten volhouden… Wie zijn de “allen” waar ze het over hebben? Ik? Omdat ik niet getest ben?

Als ik nou anders zou zijn dan dat ik ben? Als ik nou zo als 95 percent van mijn collegae zou zijn – als ik me nou elke keer dat ik een loopneus had ging laten testen? En als deze test zo als bij 75 percent van mijn collegae positief uitvalt? Maakt me dat dan echt ziek? Maakt me dat dan wel loyaal? Ben ik dan meer waard?

Wanneer beschouwen mensen nou iemand als “ziek”? Ik vraag me dat al heel lang af. Wanneer ben je te vaak ziek? En – als je ziek bent… deug je dan niet meer?

Toen ik nog in de dierentuin werkte werd ik op geen moment elk jaar om de twee maanden heel erg ziek – bronchitis. Ik weet nog dat ik in het begin in plaats van om naar de arts te gaan gewoon medicijnen tegen de symptomen heb geslikt. Elke werkdag ff paar van die pakjes “Aspirine plus” of hoe dat ook heette. En na mijn werk en in het weekeinde alleen maar slapen.

Was ik toen een betere werkneemster?

Op geen moment hielpen al die medicijnen niet meer. Dus moest ik toch maar naar de arts. Met het gevolg dat ik vier keer in het jaar voor het minst vier weken met een zware bronchitis thuis moest blijven. Inmiddels weet ik dat de ziekte psychische oorzaken had.

Ik denk dat ziekte gewoon niet meer in ons leven past. Tegenwoordig moet je presteren, moet je altijd 100% geven. Tegenwoordig mag je niet meer naar je lichaam luisteren. Iedereen die dat wel doet is “zweverig”, spoort niet, is… geitenwollensokkerig.

Maar… hoezo moet ik gaan werken als ik me ziek voel? Ik bedoel maar – heeft je werkgever dan nog iets aan je? Ben je dan überhaupt nog in staat om goed te werken? En is het niet onverantwoordelijk om als werkgever het eis te stellen dat je altijd naar je werk moet komen? Wat als andere mensen door je besmet raken? Hoezo moet ik gaan werken als ik ziek ben? Mag ik mijn verantwoordelijkheid tegenover de maatschappij niet nemen en thuis blijven?

En – wanneer ben je ziek? Wat is de definitie van ziekte tegenwoordig nog? Is die gelijk aan een positieve testuitslag?

Liefs,

de geitenwollensokkenmens.