Beste mensen,

het is donderdag, 11 november, 13 uur 58. Ik zit weer achter mijn computer. Als ik naar buiten kijk zie ik een grijze hemel. Af een toe regent het. De laatste blaadjes dansen aan hun takken in een zachte bries…

Vandaag verwen ik mezelf met een pedicure. Het water van mijn “voetenbad” voelt warm en zacht. Nog even laten weken en dan beginnen met knippen, lakken, schuren… schuren? Jep, zodat mijn voetjes weer goed voelen als ik mijn geitenwollensokken aantrek.

Dinsdag nacht had ik een nachtmerrie. Ik droomde dat ik me heb laten prikken met het nieuwe “vaccin”. De reden weet ik echter niet meer – volgens mij omdat ik een biologisch experiment aan mezelf wilde doen. Zo als de enige keer afgelopen jaar toen ik me heb laten testen. Ja hoor, ik heb het echt gedaan. Dat prikken niet, zeg. In mijn droom kwam mijn broertje ook voor. Hij was heel erg bezorgd om me. Ik had pijn overal in mijn lichaam na de prik. En spijt! Had ik het maar beter niet moeten laten doen…

Gister was Johan hier. Dat was gezellig. Hij was eerst in ons stamkroegje en kwam na mijn zangles op visite. Van Johan hoorde ik dat me de mensen nog niet vergeten zijn. Dat ze zelfs soms vragen hoe het met me gaat. Ik ben namelijk al sinds meer dan een maand niet naar de kroeg geweest. Kijk, ik zie het als volgt: ik heb er bewust voor gekozen om me niet te laten prikken. En, zo als ik al eerder zei, laat ik me ook niet testen. Ik wist donders goed wat deze keuze voor gevolgen zou hebben – namelijk dat ik niet meer deel mag hebben aan het sociale leven. Een persoonlijke “lockdown” eigenlijk.

Vind ik het erg? Vind ik het leuk? Soms mis ik de gezelligheid wel. Gewoon lekker over nietszeggende dingen praten met een biertje erbij op een terrasje. Wat me opvalt, waar ik steeds meer last van krijg – ik heb het gevoel dat de mensen me vergeten zijn. Is er nog iemand op Johan, Ton en Regina na die belangstelling in me heeft? Tuurlijk, mijn collega’s, maar ja, die vergeten me niet zo gauw van wegen het werk.

Maar hoe zit het met de mensen die me eigenlijk alleen maar in een café of kroeg tegenkwamen? Praten ze over me? Roddellen ze over me? En… missen ze me misschien een heel klein beetje?

Johan zegt van wel. En dat er inderdaad mensen zijn die mijn keuze stom vinden of niet begrijpen. Dat mag. Ik vind het zelfs heel leuk dat ze me dom vinden. Als ze over me vloeken of slecht over me praten betekent dat simpel weg dat ze me nog niet vergeten zijn. Ik wil niet dat ze me vergeten…

Zodra er niet meer over je gepraat wordt – positief of negatief – dan besta je eigenlijk niet meer. Dan zou je net zo goed dood kunnen zijn. Zolang je kennissen zich afvragen waarom je doet wat je doet – waarom je nou vrijwillig in “sociale isolatie” gaat. Zolang ze vragen hoe het eigenlijk met “de ongeprikte geitenwollensokkenmens” gaat… wat ze aan het doen is… dan zijn ze je nog niet vergeten. Dan existeer je nog. Dan ben je nog niet dood.

Morgen mag ik weer gaan werken… de eerste keer na de tweede ronde maskerplicht. Zal het net zo relaxed zijn als tijdens de eerste ronde? Of zijn de mensen inmiddels verandert? Zullen ze nu wel tegen me ingaan? Zal ik nu wel te horen krijgen dat ik asociaal ben? Plus – al mijn nieuwe collega’s. Er is namelijk op moment niemand meer in mijn filiale die me tijdens de eerste ronde meegemaakt heeft. Hoe ga ik reageren? Bang? Verdrietig? Gekwetst? Of gewoon vrolijk en ontspannen? We zullen het zien.

Wat grappig! Had ik het net over mijn favoriete kroeg zie ik de eigenaren buiten op straat langs lopen. Ik weet nog de eerste dag na de “lockdown”… ik had een tafeltje gereserveerd voor Johan en mij op het terras. Toen had Larissa het over de aangekondigde “vaccines” – dat we dan eindelijk weer terug kunnen naar “het normaal”. Dat zich dan iedereen gewoon laat prikken. Dat we dan weer zonder maskers dicht bij elkaar gezellig kunnen genieten van een drankje. Natuurlijk stak ik meteen mijn hand op en zei: “Sorry, nee. Moeten jullie dan maar zonder mij doen. Ik laat me nooit prikken.” De reactie van de mensen om me heen? De Stilte. Soms zegt een gezicht meer dan woorden… of tenminste… als je het gezicht kunt zien…

In ieder geval ben ik blij met mijn beslissing. Ik ben blij dat ik zo dwars en koppig ben. Dat ik dingen achtervraag. Dat ik niet meeloop met de “kudde”. Maakt me dat eenzaam? Nog niet. Begrijp me niet verkeerd. Ik hoop uiteraard dat “het vaccin” de oplossing voor al onze problemen is. Meer dan 90 percent van mijn dierbare vrienden en kennissen heeft zich namelijk laten prikken. Natuurlijk wil ik niet dat ze klachten krijgen maar dat ze gezond blijven.

Liefs,

de geitenwollensokkenmens.