Beste mensen,

het is woensdag, 24 november, 14 uur 49. De wereld buiten mijn roze bubbel is grijs en koud. Ik heb al sinds een paar dagen pijn in mijn linker schouder en arm. En ik ben moe.

Wat heb ik afgelopen week gedaan? Dat vraag ik me ook af… ah ja – aan de musical gewerkt, beetje wat liedjes opnieuw gemengd, beetje wat online gesteld. Aan de slag gegaan met mijn homepage. Een nieuw huisje gezocht. Spelletjes gespeeld…

Verder heb ik eigenlijk niet zo veel te vertellen. De olifanten zijn terug. Dat is duidelijk te horen. Vandaag weer zangles. En ik ben moe. Zo moe. Ok, dat zijn ook geen nieuws, maar het is wel waar.

Waar kan ik nou eens over schrijven?

Misschien kan ik zo beginnen: ik hou van eerlijkheid. Ik hou van “de waarheid”. Natuurlijk is het niet altijd makkelijk om altijd eerlijk te zijn, “de waarheid” de zeggen, nooit te liegen. Interessant… de foto’s die ik hier vaak gebruik komen van “pexels.com”. Je kunt gewoon zoeken na een onderwerp en krijgt dan een voorstel. Als ik dus “waarheid” intoets komen er eigenlijk alleen maar foto’s van kerken of geloof of iets dergelijks.

Ik vind het echt niet makkelijk om vandaag iets zinnigs te bedenken. Wanneer ben ik mijn sarcasme kwijtgeraakt? Waarom is alles zo zwaar en somber de afgelopen tijd? Waar is dan mijn ironie? Mijn humor?

Misschien… moet ik er gewoon over schrijven dat ik over niks kan schrijven? En dan? Wie leest dat dan nog? Of dat ik niet meer grappig ben? Stelt zich natuurlijk de vraag of ik dat ooit geweest ben…

Kijk, het probleem is als volgt: natuurlijk zou ik waarschijnlijk weer over de problematiek die we al 1,5 jaar meemaken kunnen schrijven. Of hoe ik hem ervaar en er mee omga. Maar dat heb ik al zo vaak gedaan. Ik kan het zelf niet meer horen. Is dat dan alles wat er nog is? Is dat het enige onderwerp op moment waar uiteindelijk iedereen gaat praten? Zielig, niet?

Goed, dan maar ff een zinloze blog. Over niks. Over het feit dat ik niks meer te zeggen heb.

Liefs,

de geitenwollensokkenmens.