Of: Afscheid van de Appelstraat (verhaaltje voor de “Kop d’r Veur“)

Beste mensen,

het is zondag, 19 Juni 2022, 12 uur 17. Ik zit hier achter mijn computer en kijk uit mijn dakraam. Grijze wolken bedekken de blauwe hemel. Een houtduif roept, een merel zingt… een zilvermeeuw lacht.

Anderhalve maand geleden ben ik verhuisd. Mijn bankje liet ik achter. Het bankje – op hem is de reis in Groningen eigenlijk begonnen…

Vijf jaar terug, op een zondag – toen werkte ik nog in het Viadukt – vroeg ik aan een goede vriend van mij: “Weet jij toevallig iemand die een tuinbankje voor mij heeft?” Dat wist hij uiteraard wel. Kwam ik thuis die dag en “Voila!”. Daar stond die. Een oude houten bank.

In het begin was ik wel bang dat de buren hem niet mooi zouden vinden. Hij stond weliswaar bijna midden op de stoep. Maar nee, hoor. Mijn buurvrouw vond hem meteen geweldig. “Eindelijk gezelligheid in de straat!”, hoorde ik haar zeggen.

Dat was waar ook. Door “bankie” heb ik mijn tuintje “gekregen”. Door bankie heb ik Dennis en Tanja, Greetje en Nynke en Mr. Poekie, nou, eigenlijk de hele straat leren kennen. De verhalen die bankie gehoord heeft. De dingen die hij meegemaakt heeft! Bapao! Politie! Messen! Geschreeuw!

Nu valt mijn dierbaarste bijna uit elkaar. Mijn tuintje groeit dicht. Mijn vliegende vrienden draaien rondjes boven mijn nieuw huisje.

Het wordt tijd om te gaan…

Tot ziens,

de geitenwollensokkenmens.

PS: Mis je me al? Krijg je koude voeten zonder je dosis geitenwollensokken? Kom dan gewoon op visite in mijn “roze bubbel” a.k.a. http://www.geitenwollensokkenmens.com. Iedereen is welkom.