Goedenavond,

het is nu al meer dan een week geleden dat ik “vrij” ben uit mijn isolatie… Ik mag weer naar buiten gaan! Yaaay! En: er zijn sindsdien al ontzettend veel dingen gebeurd.

Heel veel positiefe dingen… heel erg veel negatiefe dingen… maar: ik probeer om altijd positief te blijven… echt wel! Ik probeer het wel!

Tuurlijk lukt dat niet altijd…

Maar! Ik probeer het wel! Jullie hebben mijn blog gelezen en weten, dat ik ziek ben. Helaas! Nou ja, dat is gewoon een feit. Dus… hoe zeg je het in het Nederlands? Ik probeer gewoon om: “de moed erin te houden”… of zoiets…

Laten we beginnen met vandaag. Vandaag ben ik gewoon op visite geweest bij vrienden van mij.

Victor had me paar dagen geleden geappt. In de zin van: Hoe gaat het? Goed, hoe is met jou? En toen kwam ik er achter dat hij zich wat eenzaam begon te voelen. Nou, volgens mij is er een super oplossing voor: gewoon gezellig langs gaan, toch?

En weet je? Ik ga dus nu mijn eerste Sinterklaas vieren! Met vier super leuke mensen! We hebben lootjes getrokken, duurde een uur voordat het uitkwam. Want een van ons trok gewoon atijd zijn eigen naam. Maar hier verheug ik me echt op!

Ik ben benieuwd! Heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Een echt Nederlands Sinterklaas feestje! Het worden cadeautjes van niet meer dan vijf euro. En dan nog een gedichtje en een… wat was het woord weer? Nou… een verpakking om de verpakking heen…. Plus een gedichtje!

En hoe gaat het verder met mij? Na de… laten we maar zeggen, voor het gemak, tien dagen isolatie?

Ik ben afgelopen zaterdag gaan werken… Dat was wel leuk! Leuk om weer onder de mensen te zijn! Mijn collega’s te zien! Naar buiten gaan! Zon, wind, wat dan ook voelen! Sapjes en smoothies maken! Sinaasappels persen, gewoon bezig zijn…

Tot op het moment dat de deuren van de zaak open gingen… jullie weten inmiddels wel: ik ben er een van de super asociale mensen, die geen masker op kunnen.

Dus… voordat de deuren überhaupt open gingen… ik zat gewoon in mijn roze bubbel, smoothies maken, sapjes draaien… mijn wereld was goed… ik was “in the flow”…

Tot dat.. een van mijn managers tegen mij zei: Heb je een masker bij je?

Jep. Dat moment weer. Dat je moet uitleggen dat je bij DIE mensen hoord die niet sporen. Die er niet bij horen…. Die geen masker op kunnen terwijl ze het graag zouden willen…

Vanavond ook weer… werd ik weer gevraagd, terecht, hoor: Maar, waarom kun je het niet, dan?

En eerlijk gezegd? Ik weet het niet! Waarom kan ik geen masker op? Het is toch blijkbaar niet zo ingewikkeld? Waarom lukt het mij niet? Ik wil gewoon kunnen meelopen! Ding op en klaar! Waarom dat stom gedoe van ademnood en trillen en huilen en smakken om lucht? Waarom?

Waarom kan ik niet fatsoenlijk met iemand praten die zo een ding op heeft? Waarom raak ik in paniek? Waarom ga ik alleen maar huilen en trillen als er iemand met een “bedekking” probeert om met mij te praten?

Nou, ik hoop dat ik mijn baan wel mag houden! Want een masker zit er bij mij niet in.

Ha! Paniekaanval gehad op mijn werk! Hier ga ik ff niet op in maar wil wel nog een keer bedanken aan Bert en Robin! Geweldige mensen! Ze laten me zo zijn als ik ben…

Spreek jullie later,

de geitenwollensokkenmens